Explorer 24
| |
| Inne nazwy |
Air Density AD-C, Air Density Explorer ADE-C, S-56C, S00931 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1964-076A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
530 km[1] |
| Apogeum |
2498 km[1] |
| Okres obiegu |
116,30 min[1] |
| Nachylenie |
81,40°[1] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
21 listopada 1964[1] 17:09:39 UTC |
| Powrót do atmosfery |
18 października 1968[1] |
| Wymiary | |
| Kształt |
cylindryczny |
| Wymiary |
śr. 3,6 m |
| Masa całkowita |
8,6 kg |
Explorer 24 — amerykański satelita programu Explorer, drugi (po Explorerze 19) z serii ADE - nadmuchiwanych balonów do badania gęstości atmosfery Ziemi. Wyniesiony wraz z satelitą Explorer 25.
Budowa i działanie
[edytuj | edytuj kod]Bliźniaczy względem balonów Explorer 9 i Explorer 19. Wykorzystywał opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku do badania atmosfery. Statek składał się z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon - umieszczony w rakiecie - miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136,62 MHz, o mocy 15 mW, umożliwiający śledzenie satelity. Antenę nadajnika stanowił sam balon.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia Astronautics (ang.)
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)